Sint Jozefkoor Helmond

Musica in Mysterium

 

In je eentje, maar niet alleen. Zonder elkaar, toch met elkaar.

​

Oproep aan alle koren en orkesten en aan alle fanfares, harmonieën, popbandjes, …  kortom: aan allen die samen muziek maken.

 

De menselijke maat

​

Het begon met een idee van Jo, één van de leden van ons Sint Jozefkoor om toch samen te zingen, maar dan anders. Hij stuurde me een e-mail, sprak daarin over verbonden voelen en ik wist er niet goed raad mee.  Gaandeweg zag ik verregaande mogelijkheden in zijn voorstel om thuis, ieder voor zich,  op een afgesproken tijdstip te gaan zingen. We kunnen elkaar immers voorlopig niet treffen. Wie had dit tot voor kort voor mogelijk gehouden?  

Het Sint Jozefkoor uit Helmond bestaat bijna 100 jaar (2022) en in al die jaren heeft het onafgebroken ’s zondags in de Sint Jozefkerk haar gezangen ten gehore mogen brengen. Tot nu toe. Tot vorige week zondag om precies te zijn. De keten is gebroken. Dat voelt als een leegte. En leegte vraagt om invulling. In deze tijd van grote nood, waarin we op onszelf worden teruggeworpen, het voelt bijna letterlijk, ervaren we onze kleinheid. Dat hoeft niet persé negatief te zijn. Mensen worden in verstilling vindingrijk. Er zijn al landelijke initiatieven ontsproten zoals  ’s avonds laat de zgn.  Troost-tv en de keuze voor speciale nummers op de radio (Dan denk ik aan Brabant …, You’ll never walk alone…).  Maar juist de kleine initiatieven van onder af, rechtstreeks uit het hart, zoals spandoeken die opgehangen werden, klappen voor wie de klappen opvangen, teksten die verspreid worden via facebook (o.a.: Maar de lente wist het niet …), die spannen de kroon en verrijken de maatschappij. De tijd is rijp geworden voor de menselijke maat. Ieder die wil, kan iets betekenen voor de ander en zo het groepsgevoel versterken.

 

Verbinding van thuis uit

​

Het idee van Jo: Als wij, het Sint Jozefkoor, de komende zondagochtenden, precies op het tijdstip dat we onder normale omstandigheden ons gezang in de kerk zouden aanheffen, dat thuis nou eens deden. Zonder elkaar en toch met elkaar. Om ons verbonden te voelen. Tóch samen zingen.  Hoe klein het idee ook is, het kan uitgroeien tot iets groots. Waarom het idee beperken tot ons koor? We zitten met zovelen, verstoken van onze muziek, verstoken van elkaar te wachten op elkaar. Tot we wanneer weer bij elkaar mogen zijn? Ondertussen met de bange gedachte spelend of het ieder van ons wel vergund zal zijn. Voor sommigen onder ons komt het heel dichtbij.

Niet langer wachten. Het is tijd voor verbinding. We hebben in ons land zoveel koren, orkesten, harmonieën, fanfares, andere muziekensembles, popbandjes. Wat kunnen we doen?  

Spreek met elkaar af om bijvoorbeeld aan het begin van je normale wekelijks repetitiemoment, nu dus noodgedwongen thuis zittend, een overeengekomen muziekstuk voor je te nemen.  Vertrouwde muziek vasthouden, spelen, zingen, misschien alleen maar bekijken, voelen, denken, is al een begin. Weten dat je koorleden, je orkestleden, je bandleden dat nu ook doen, doet je goed. Weten dat tegelijkertijd een andere stem of partij ergens gevoeld, gespeeld of gezongen wordt, is ronduit hartverwarmend. Muziek maak je samen. Deel het met elkaar, zelfs op afstand. In deze tijden dat de muziek zwijgt en we niet bij elkaar mogen zijn, kunnen we ver uit elkaar onze stem toch laten horen en ons in gedachten door de muziek verbonden voelen. Muziek is harmonie, muziek brengt harmonie. Muziek zegt alles. Muziek geeft kracht. We hebben veel kracht nodig. Wie weet voor wie van ons dat in het bijzonder, nu of binnenkort geldt. We zijn verspreid, ieder op onszelf aangewezen. Laten we, ieder voor zich van thuis uit troost verspreiden.

​

Vertrouwen

​

In deze dagen, nemen we misschien wat meer dan normaal een boek ter hand. Waarom zou dat ook niet ons zang- of muziekboek kunnen zijn. Even doorbladeren, even een melodie tot je laten komen, even proeven aan wat pas geleden nog wekelijks klonk. En als we het dan met twee of meer leden van onze groep doen, tegelijkertijd, in het vertrouwen dat er iemand met je meezingt of meespeelt, dan bied je troost en je ontvangt troost. Het is als met die kerkklokken die deze week over het hele land klonken. Niemand kan horen of een kerk verderop, een dorp verder, een stad van je verwijderd de klokken ook werkelijk klinken. Je vertrouwt erop. Je weet. Je weet met welk doel ze luiden en ze raken je diep van binnen.

​

Sluit aan

​

Laten we het coronavirus naar de kroon steken door een virus van verbondenheid te verspreiden. Opgesloten als we zijn, sluiten we zo bij elkaar aan. Doe het in je eentje, maar weet dat je het niet alleen doet. Niemand hoeft het te weten. Jij weet. En misschien, als je goed luistert, hoor je velen met jou.

 

Jos Leenen, dirigent Sint Jozefkoor Helmond.

 

(Voor wie het delen wil met anderen op welke wijze dan ook, ga gerust je gang.)

​

​